بیش فعالی و اختلال نقص توجه
اختلال
بیش فعالی- نقص توجه یکی از شایع ترین اختلالات عصبی در دوران کودکی است. این
اختلال معمولاً ابتدا در دوران کودکی تشخیص داده می شود و اکثرا تا بزرگسالی
ادامه پیدا می کند. منظور از بیش فعالی، فعال بودن غیرطبیعی و بیش از حد کودکان و
بزرگسالان می باشد.
مطالعات انجام شده تاثیر مواردی مانند مصرف بیش از حد قند، تماشای
زیاد تلویزیون، عوامل اجتماعی و محیطی مثل فقر یا مشکلات خانوادگی را در ایجاد بیش
فعالی و نقص توجه تایید نمی کنند. البته این موارد می توانند شدت علائم را بیشتر
کنند، اما شواهد آنقدر قوی نیست که بتوانیم نتیجه بگیریم که این ها عوامل ایجاد
بیش فعالی و نقص توجه هستند.
تحقیقات جدید نشان می دهند که ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به این بیماری
دارد. علاوه بر ژنتیک علت های احتمالی و عوامل خطر دیگری نیز توسط محققان در حال
بررسی اند؛ همانند: آسیب های مغزی، قرار گرفتن در معرض آلودگی های محیطی در
دوران بارداری یا سنین پایین تر مثل سرب، مصرف الکل و دخانیات در دوران بارداری، زایمان
زودرس، وزن کم در زمان تولد.
علائم
رایج بیش فعالی
-انجام فعالیت های فیزیکی به طور مداوم و خستگی ناپذیر
-انواع رفتارهای پرخاشگرانه
-بروز رفتار های هیجانی و ناگهانی
-نداشتن تمرکز برای یادگیری و انجام فعالیت های گوناگون
-تغییرات احساسی ناگهانی
درمان
بیش فعالی و اختلال نقص توجه
برای درمان بیش فعالی به طور معمول از رفتار درمانی و یا دارودرمانی استفاده
می شود. با اینکه برای درمان بیش فعالی در مرحله اول از دارو کمک گرفته می شود اما
بیمارانی که تحت رفتار درمانی قرار می گیرند، در نهایت به داروی کمتری احتیاج
دارند یا می توانند کاملا مصرف دارو را قطع کنند.
